Münasebetlerde İçimizdeki Toksikliği Ortaya Çıkaran Pek de Güzel Olmayan 10 An

Mesaj atılmış ancak yanıt yok. İnsanın aklına ister istemez yüzlerce soru gelebiliyor: ‘Acaba görmedi mi?’, ‘Yoksa gördü de önemsemedi mi?’ ve ‘Neden şu an online değil?” derken bir bakmışız 5 dakikada paranoyalar almış başını gitmiş. Meğer tahminen de o an ya duşta, ya yemek yapıyordu ya da marketteydi.

Geçmiş bağlantılar, birden fazla insan için doğal olarak birer tecrübe olsa dahi mevcut bağda eski sevgilinin de ismi geçtiği bir öykü anlatıldığında beynimizde ‘Neden hala hatırlıyor?” ya da “Benimle mi kıyaslıyor?” üzere niyetler ortaya çıkabilir. Bunu ferdî bir sıkıntı haline getirebiliriz ki hayır, çabucak orada bir duralım zira bunun için içimizdeki toksik yanın ortaya çıkmasına hiç de gerek yok!

Sosyal medyanın alakalarda yeni bir kıskançlık alanı yarattığına kuşku yok! O denli ki partnerinin kimin fotoğrafını beğendiği yahut hangi gönderilere yorum yaptığı kimi bireyler için son derece değerli. Aslında sırf bir tıklamadan ibaret olan bir hareketin toksik davranışları tetiklemesi kadar hudut bozucu olan çok az an var…

Partnerinin arkadaş kümesinde ya da iş yerinde başka birine biraz fazla gülmesi, bazılarımızda kıskançlık hissini harekete geçirebilir. Olağan bir toplumsal etkileşimi “O latifeye bu kadar gülünecek ne vardı?” şeklinde sorgulamaya başlayabiliriz. İşte bu minik kıskançlıklar aslında içimizdeki toksik yanı denetim etmenin sinyallerini veriyor.

Partnerlerin çevrimiçi görünüp bildiri atmaması, alakalarda toksik tartışmalara yol açan bir öbür durum. Bunun birçok nedeni olabilir: oyun oynamak, haber okumak ya da yalnızca bir şeylerle vakit geçirmek. Ama birtakım bireyler bu anı direkt “öncelik vermemek” halinde yorumlar ki ne diyelim, bizce bir tarafıyla mutlaka haklılar!

Bir tartışma yaşandığında iki taraf da kusurlu olmasına karşın bazen bir halde kabahati öbür tarafa atmaya çalışıyoruz zira genelde bu çok daha kolay geliyor, o an egomuzu korumak her şeyden daha değerli olabiliyor. Evet, sorunu düzeltmektense haklı çıkmak istemek biraz toksiklik göstergesi lakin hey, ortada bir yapmanın kime ne ziyanı var!

Kimseye açık açık söylemeyiz ancak bazen için için “Acaba gizlediği bir şey var mı?” diye merak etmeden geri duramayız. Telefonu açık gördüğümüzdeyse fotoğraflara ve mesajlara bakmak ya da kimlerle irtibat kurduğunu öğrenmeye çalışmak gibi düşüncelere kapılabiliriz. Tahminen hiç açığa vurmayız lakin o merak vakit zaman başımızın bir köşesinde kendine yer bulur.

Bazen yalnızca kendi hislerimize odaklanıyoruz. Trip atıyoruz, hız asıyoruz lakin onun da kırılmış olabileceğini hiç hesaba katmıyoruz. Zira bazen o anda tek istediğimiz karşımızdakininin bizi anlamasını istemek oluyor. Doğal bunun sonucunda iki tarafın da mutsuz hissetmesi kaçınılmaz oluyor.

İçten içe ya da direkt partnere “Bak onlar daima tatile gidiyor. Bir de bize bak ne yapıyoruz, hiçbir şey!” ya da “Onların alakası daha romantik!” üzere cümleler kurmak gerçek bir toksiklik göstergesi. Zira düşünsene diğerlerinin bağıyla kıyaslamak, her iki tarafı da mutsuz etmek ve haksız yere baskı altında bırakmaktan öbür ne yapıyor?

Küçük jestler yahut sürprizler bağlantılarda hoş olabilir lakin bunların olmaması büyük bir sorun haline getirildiğinde toksik bir durumun oluşması kaçınılmaz oluyor. Özel bir günde çiçek almadı mı ya da sevgililer gününde çok büyük bir jest yapmadı mı? İçimizden anında “Beni önemsemiyor…” niyeti geçse de hayat maalesef romantik sinema sahnelerinden ibaret değil…